|2|

نمیدونم چ جوری شد ک ب این نقطه رسیدم.ب نقطه‌ی هولناکی از زندگی اون هم در ۲۱ سالگی _فقط_ ۲۱ سالگی ..یا همان استانه ی ۲۲ سالگی..

ب مرزی از خوشبختی و غیر اون..

اما من بچه بودم.واقن بچه بودم..اون زمانی ک باید تصمیماتِ بزرگ و مهم میگرفتم.

در مورد نگهداشتن یسری از ادما.

در مورد مدرسه ام و روزایی ک توش میساختم.یا بهتر بگم رهاش کرده بودم و تاثیری روش نمیذاشتم.

در مورد انتخاب افکارم..

حقیقت اینه ک من نمیدونستم.نمیدونستم ک با کسی ک بهش علاقمند شدم باید چ طوری برخورد کنم.

من نمیدونستم ک تو دنیای بیرون چ خبره و من یروزی چقدر قراره ب برگشتن اون روزا فکر کنم...اینکه برگردند تا من تغییرشون بدم..

تاثیری ک با بیخیالی روی اونروزها نذاشتم رو جبران کنم..

تصمیماتی ک نگرفتم‌ رو بگیرم.روزایی ک دوس دارم رو زندگی کنم.

‌با همه ی وجود تماشا کنم _حداقل_اونروزهارو..

یکبار دیگه زندگی کنم.

من نمیدونستم -_-